Пътеката се виеше наогре по хълмовете на малкото огнено градче. Това беше единсвеният вход и изход, който водеше вътре и навън.
Всеки един жител на Талиесин, който положеше крак на тази Пътека, моментално придобиваше чувството, че земята под краката му гори, а той самият се нажежава. Това е така, защото под Тулитаа се намираше река от лава.